هفت شهر عشق را عطار گشت

 روز بزرگداشت عطار نیشابوری گرامی باد .پ

هفت شهر عشق را عطار گشت / ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم

گفت ما را هفت وادی در ره است / چون گذشتی هفت وادی، درگه است

هست وادی طلب آغاز کار / وادی عشق است از آن پس، بی کنار

پس سیم وادی است آن معرفت / پس چهارم وادی استغنا صفت

هست پنجم وادی توحید پاک / پس ششم وادی حیرت صعب ناک

هفتمین، وادی فقر است و فنا / بعد از این روی روش نبود تو را

در کشش افتی، روش گم گرددت / گر بود یک قطره قلزم گرددت

چون فرو آیی به وادی طلب / پیشت آید هر زمانی صد تعب

چون نماند هیچ معلومت به دست / دل بباید پاک کرد از هرچ هست

چون دل تو پاک گردد از صفات / تافتن گیرد ز حضرت نور ذات

چون شود آن نور بر دل آشکار / در دل تو یک طلب گردد هزار

بعد ازین، وادی عشق آید پدید / غرق آتش شد، کسی کانجا رسید

کس درین وادی بجز آتش مباد / وانک آتش نیست، عیشش خوش مباد

عاشق آن باشد که چون آتش بود / گرم رو، سوزنده و سرکش بود

گر تو را آن چشم غیبی باز شد / با تو ذرات جهان هم راز شد

ور به چشم عقل بگشایی نظر / عشق را هرگز نبینی پا و سر

مرد کارافتاده باید عشق را / مردم آزاده باید عشق را

بعد از آن بنمایدت پیش نظر / معرفت را وادیی بی پا و سر

سیر هر کس تا کمال وی بود / قرب هر کس حسب حال وی بود

معرفت زینجا تفاوت یافته ست / این یکی محراب و آن بت یافته ست

چون بتابد آفتاب معرفت / از سپهر این ره عالی صفت

هر یکی بینا شود بر قدر خویش / بازیابد در حقیقت صدر خویش

بعد ازین، وادی استغنا بود / نه درو دعوی و نه معنی بود

هفت دریا، یک شمر اینجا بود / هفت اخگر، یک شرر اینجا بود

هشت جنت، نیز اینجا مرده ای ست / هفت دوزخ، همچو یخ افسرده ای ست

هست موری را هم اینجا ای عجب / هر نفس صد پیل اجری بی سبب

تا کلاغی را شود پر حوصله / کس نماند زنده، در صد قافله

گر درین دریا هزاران جان فتاد / شبنمی در بحر بی پایان فتاد

بعد از این وادی توحید آیدت / منزل تفرید و تجرید آیدت

رویها چون زین بیابان درکنند / جمله سر از یک گریبان برکنند

گر بسی بینی عدد، گر اندکی / آن یکی باشد درین ره در یکی

چون بسی باشد یک اندر یک مدام / آن یک اندر یک، یکی باشد تمام

نیست آن یک کان احد آید تو را / زان یکی کان در عدد آید ترا

چون برون ست از احد وین از عدد / از ازل قطع نظر کن وز ابد

چون ازل گم شد، ابد هم جاودان / هر دو را کس هیچ ماند در میان

چون همه هیچی بود هیچ این همه / کی بود دو اصل جز پیچ این همه

بعد ازین وادی حیرت آیدت / کار دایم درد و حسرت آیدت

مرد حیران چون رسد این جایگاه / در تحیر مانده و گم کرده راه

هرچه زد توحید بر جانش رقم / جمله گم گردد ازو گم نیز هم

گر بدو گویند: مستی یا نه ای؟ / نیستی گویی که هستی یا نه ای

در میانی؟ یا برونی از میان؟ / بر کناری؟ یا نهانی؟ یا عیان؟

فانیی؟ یا باقیی؟ یا هر دویی؟ / یا نه هر دو توی یا نه توی

گوید اصلا می ندانم چیز من / وان ندانم هم، ندانم نیز من

عاشقم، اما، ندانم بر کیم / نه مسلمانم، نه کافر، پس چیم؟

لیکن از عشقم ندارم آگهی / هم دلی پرعشق دارم، هم تهی

بعد ازین وادی فقرست و فنا / کی بود اینجا سخن گفتن روا؟

صد هزاران سایه جاوید، تو / گم شده بینی ز یک خورشید، تو

هر دو عالم نقش آن دریاست بس / هرکه گوید نیست این سوداست بس

هرکه در دریای کل گم بوده شد / دایما گم بوده آسوده شد

گم شدن اول قدم، زین پس چه بود؟ / لاجرم دیگر قدم را کس نبود

عود و هیزم چون به آتش در شوند / هر دو بر یک جای خاکستر شودند

این به صورت هر دو یکسان باشدت / در صفت فرق فراوان باشدت

گر، پلیدی گم شود در بحر کل / در صفات خود فروماند به ذل

لیک اگر، پاکی درین دریا بود / او چو نبود در میان زیبا بود

نبود او و او بود، چون باشد این؟ / از خیال عقل بیرون باشد این

منبع :
http://mirasyar.persianblog.ir/post/1239